Ѓорѓи Јолевски, режисер и толкувач на улогата на Крап

„Последната лента на Крап“ е напишана во периодот после Втората светска војна, после ужасот кој што ги поставува клучните човекови дилеми. До каде може да оди човечката суровост? Која е смислата на живот? Вреди ли да се живее во ваков свет? Имаме ли волја да живееме? Прашања кои се карактеристични за егзистенцијализмот на чиј правец, на некаков начин, припаѓа и Бекет. Во сите негови дела тој се бави со индивидуалецот кој тешко и неволно го прифаќа светот во кој што живее, свет мачен, тежок, бесмислен до апсурден. Времето не проаѓа и тоа го фрла во очај, мракот и темнината му стануваат пријатели каде што се чувствува најудобно, во постојана дилема дали да продолжи да живее или не. Во ликовите на Бекет можете да ги препознаете и  Раскољников  на Достоевски, Хамлет на Шекспир, Јозеф К. на Кафка... Ликови кои ги имаат сличните, ако не и истите, дилеми како и Крап на Бекет.

Од друга страна, пак, самата приказна на драмата, која што напишана во фрагментарна драматургија, далеку пред постмодерната, е многу топла, љубовна приказна за еден осамен старец, наглув, полуслеп и во фаза на деменција, кој е во постојан дијалог со самиот себе, преку магнетофонските ленти кои се сведоштво за неговото постоење. Потребата да почувствува, да се сети на љубовта и љубената, да ја најде смислата на неговото постоење, запишана е како аудио запис на „Кутија 3, Ролна 5“. Таму е неговиот живот, таму е неговата љубов, таму е сето, додека тој живее во ништото.

Драмата е напишана како музичко дело, нотен запис. Како симфонија. Едноставно не може да се скрати ниту еден збор, ни да се додаде се разбира. Не смее да се прескокне ниту една пауза, ниту пак да се дејствува спротивно од неговите сугестии бидејќи тоа веќе не е тоа дело, тоа не е Бекет. Убавината и радоста, но и тешкотијата во овој процес беше одгатнувањето на загатките кои авторот ги поставува низ делото. Откривање на скриените пространства кои се невидливи. Бекет не нуди решенија, туку дејствува преку недореченостите и ве наведува на патеки за који не сте ни сонувале дека постојат. Исто како и со стиховите на Шекспир. Колку е рамката потесна за дејствување толку е поголема слободата на креирање, бидејќи сте сигурни во трасираниот пат. Овие два и пол месеци беше уживање да се талка по мракот постојано имајќи ја светлината како водилка.

Појавата на пандемијата од една страна ја запре подготовката на почетокот на планираната реализација на претставата, но од друга страна се покажа како предвидување бидејќи Крап, главниот протагонист, е човек кој е во самоизолација 40 години, одбивајќи да живее во светот таков каков што е: „Сè што е таму, сè на овој посран свет...нека се носи!“.